To nasze najnowsze odkrycie. Stale przeglądamy Internet w poszukiwaniu inspiracji i nowych materiałów. Syntetyczne opale są znane od 1964 roku, ale były bardzo kiepskiej jakości. Dopiero Pierre’a Gilson w latach siedemdziesiątych wyprodukował syntetyczny opal, całkiem dobrze imitujący ten prawdziwy, chociaż z prawdziwym opalem nie miał wiele wspólnego. Kolejne lata pozwalały na ulepszanie metody Gilsona, ale prawdziwy skok dokonał się, gdy do produkcji syntetycznego opalu włączyła się japońska firma Earth Chemicals. Bazując na patencie Gilsona rozpoczęto produkcję materiału, w którym do ziaren krzemionkowych dodano małe kulki tlenku cyrkonu. Kolejne modyfikacje dotyczyły materiału, w którym te ziarna były zawieszone. Ostatecznie opal syntetyczny staje się materiałem na bazie żywicy. Takie właśnie bloczki odnaleźliśmy w czeluściach Internetu. Współczesny syntetyczny opal powstaje w laboratoriach i jest dosyć kosztownym materiałem. Opale charakteryzują się opalizacją, czyli zmianą barwy przy ruchu kamienia. Efekt, który powoduje opalizację, polega na zjawisku załamania, rozszczepienia i odbicia światła na małych kulkach krzemionki znajdujących się wewnątrz mineraloidu. W tych syntetycznych opalach drobne i większe drobiny krzemionkowe zawieszone są w matrycy polimerowej. Stopień uporządkowania struktur, ich wielkość i rodzaj upakowania odpowiadają za rodzaj i kolorystykę opalu. Jak powstaje – to już tajemnica nielicznych producentów. Dla nas istotne było, że materiał ten obłędnie opalizuje i zjawiskowo wygląda, jest wytrzymały i dobrze poddaje się obróbce. W tym aspekcie bardzo różni się od naturalnych kamieni, które są kruche i przesuszone samoistnie pękają. Pióro z syntetycznego opalu wizualnie przypomina naturalny minerał, ale jest wytrzymalsze, nie będzie ulegało dehydratacji, nie da się tak łatwo zarysować i ukruszyć oraz będzie zdecydowanie tańsze od naturalnego minerału.